Υπέγραψαν το Μνημόνιο με λάθη στη μετάφραση!

Η ανάγνωση του κειμένου του μνημονίου Νο2 κρύβει πολλά σκοτεινά σημεία. Είναι σίγουρο ότι και αυτή τη φορά πολλοί βουλευτές από αυτούς που το ψήφισαν δεν το διάβασαν ποτέ και από αυτούς που το διάβασαν ενδεχομένως δεν πρόλαβαν ή δεν κατάφεραν να το μελετήσουν με την πρέπουσα προσοχή.

Στο άρθρο της δανειακής σύμβασης, όπως αποκαλύπτει το koutipandoras.gr, που αναφέρεται στο Εφαρμοστέο Δίκαιο και τα αρμόδια δικαστήρια υπάρχει μια παράγραφος που λέει ότι «Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται… από κάθε δικαίωμα ασυλίας… έναντι αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περουσιακών στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από το νόμο.»

Σε ποιό νόμο αναφέρεται η νέα δανειακή σύμβαση στην συγκεκριμένη παράγραφο; Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο της σύμβασης αναφέρει τη λέξη mandatory law που στην πραγματικότητα μεταφράζεται ως αναγκαστικό δίκαιο και όχι νόμος. Αναγκαστικό δίκαιο είναι«ένα σύνολο κανόνων υποχρεωτικής (αναγκαστικής) εφαρμογής οι οποίοι ισχύουν ανεξάρτητα από τη βούληση των ιδιωτών» όπως γράφουν τα βιβλία του Δικαίου. Η σύνταξη της ελληνικής μετάφρασης αποδεικνύεται ότι έγινε γρήγορα και πρόχειρα όπως επιτάσσει το κατεπείγον της διαδικασίας ψήφισης του νομοσχεδίου παρόλο που υπήρχε η τεχνογνωσία και εμπειρία από την ψήφιση του προηγούμενου μνημονίου και τις σοβαρές ενστάσεις έγκριτων συνταγματολόγων που διατυπώθηκαν τότε.

Καθηγητές και νομικοί επισημαίνουν ότι με την ψήφιση της συγκεκριμένης διατύπωσης μπαίνουμε σε μία γκρίζα ζώνη νομικής ερμηνείας του τι ακριβώς σημαίνει αναγκαστικό δίκαιο. Και αυτή ακριβώς την σκοτεινή περιοχή νομικής ερμηνείας έπρεπε να διασφαλίσει προς το συμφέρον της η χώρα και η ασάφεια είναι κάτι που εξ αρχής επιδίωκαν οι πιστωτές μας.

Το επίδικο σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να είναι για παράδειγμα η κατάσχεση του χρυσούπου ανήκει στο Ελληνικό κράτος σε περίπτωση που αυτό αποφασίσει να κηρύξει παύση πληρωμών απέναντι στους πιστωτές του. Η Ελληνική Δικαιοσύνη μπορούμε να εικάσουμε με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας θα προστάτευε το ελληνικό δημόσιο σε περίπτωση που οι δανειστές μας προσέφευγαν στα Ελληνικά δικαστήρια και διεκδικούσαν τα αποθέματα χρυσού παρόλο που έχουμε υπογράψει ότι παραιτούμαστε από την ασυλία που έχει κάθε κυρίαρχο κράτος.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. Εκεί θα προσφύγουν οι πιστωτές μας σε περίπτωση που αθετήσουμε τους όρους που υπογράψαμε. Στην υποθετική περίπτωση που το δικαστήριο εκδώσει απόφαση αναγκαστικής κατάσχεσης των αποθεμάτων χρυσού της Ελλάδας θα βρεθούμε σε πολύ δυσάρεστη θέση. Αυτά τα αποθέματα είναι απολύτως αναγκαία για την ταμειακή επάρκεια και τις διεθνείς συναλλαγές της χώρας σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Και τώρα προκύπτει το εξής πρακτικό πρόβλημα για τους πιστωτές μας που θα θέλουν να εφαρμόσουν μια τέτοια δικαστική απόφαση ότι απλά δεν θα μπορούν να την εκτελέσουν στην Ελλάδα. Με τα αποθέματα χρυσού που βρίσκονται όμως στο εξωτερικό τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Σε ένα τραπεζικό ίδρυμα του εξωτερικού που υπάρχουν αρκετοί τόνοι ελληνικού χρυσού δεν θα υπάρχει ούτε ελληνικός στρατός, ούτε πλήθος κόσμου που θα μπορούσε πρακτικά να ακυρώσει την κατάσχεση χρυσού.